Havana

Eindelijk internet gevonden. Dit verslag is een paar dagen oud...

22-12
In de bus van Havana naar Trinidad.
(beetje wiebelig ventje).

Wat een onwijs bizar land!!!
De tijd heeft hier vijftig jaar stil gestaan en men begint nu te ruiken aan de vrijheid. Anti-Amerikaanse en Pro-Fidel-propaganda hangen in ieder staatsbedrijf (bijna overal dus). Fidel heeft gezorgd voor een uitstekende gezondheidszorg (op iedere hoek van de straat een schone apotheek), alfabetisme (99% kan lezen), educatie, eten en woningen voor iedereen.
En nu wil men meer, zoiets als reis-vrijheid bijvoorbeeld, kunnen verhuizen, internet, beloning voor goed werk of een stoep waar je niet 10 keer per jaar je enkels op verstuikt.

Na een dag of drie beginnen we iets te begrijpen:
- Van de CUPs (cubaanse pesos) en de CUCs (toeristengeld) en de handel die daarbij hoort (met CUCs kan een Cubaan alles kopen, maar dat is maar liefst 24 keer zo duur)
- Van de voordelen van het communisme (nauwelijks bedelaars en overal Amerikaanse sleeën) en de nadelen (alle gebouwen vallen van ellende uit elkaar, urenlange rijen om aan geld en eten te komen en wegens controle een administratie van heb-ik-jou-daar)
- Van propaganda door de helden van 54 jaar geleden en het verschil tussen een staatsrestaurant (goedkoop en smerig) en een paladar (particulier restaurant, een stuk duurder, maar het geld verdwijnt tenminste niet in de zakken van de overheid)
- ....De overheid... die in 1959 de rijke bourgeoisie uit hun prachtige koloniale paleizen heeft gemikt en er arm Cubaans volk voor terug heeft gezet. Datzelfde Cubaanse volk en diezelfde overheid hebben vervolgens de hele boel laten vervallen. Godgeklaagd volgens Johan, pijn in mijn hart voor mij. Onvoorstelbaar, temidden van al die prachtige gebouwen (waar je niet onder door durft te lopen, omdat je bang bent dat de balkons naar beneden vallen) voel je je in heel Havana alsof je in een Favella loopt. Zeker met een vermogen op zak, dat komt door het feit dat een MasterCard zou moeten werken en een Visa niet, hetgeen juist andersom blijkt te zijn. Na een paar dagen in toekomstige geldnood, konden we eindelijk na 3 paspoortcontroles en 15 stempels geld krijgen. Dus maar meteen voor de hele vakantie opgenomen. Cash is King, net als in Europa :)

Toen ons geldprobleem was opgelost zijn we twee dagen bezig geweest met een ticket voor de bus (vliegtuig en trein waren vol, al die Cubanen gaan met 88 koffers hun familie in de Provincie opzoeken). En ja, Cubanen gaan voor en ze betalen ook 24 keer minder dankzij de dubbele economie (voor zover je hier over economie kan spreken).
Communisme: Iedereen is gelijk, behalve toeristen (en behalve iedereen die van toeristen leeft, zoals Casa-owners, sigarensmokkelaars en taxichauffeurs; zij worden stinkend rijk van de toeristische CUCs. Eerlijk zullen ze alles delen :)

Maar goed, we hebben geld (sterker nog, we hebben niet-toeristische Cubaanse Pesos om bijvoorbeeld straateten te kopen), we hebben een bus, we hebben zelfs een vliegticket geregeld van Santiago naar Havana over twee weken. Het laatste kostte zeker drie minuten :)

Vakantie dus :)
Genieten van de particuliere Casas, van de bijbehorende ontbijtjes met papaya, guaves, verse jus, van de 26 graden met zon, van de salsamuziek, van een land zonder schreeuwende neon-reclames (hetgeen niet altijd handig is als je iets zoekt), van het feit dat we het weer gefikst hebben om in een bus te zitten. (Neon-reclames bestaan niet, maar van informatievoorziening hebben ze ook nog nooit gehoord.)

O, en van de kreeft natuurlijk, vergat ik dat toch bijna :) En de mojito's, hoewel ik meer van de daiqiri ben.

Johan kan bovendien genieten van zijn nieuwe, op drie hoog achter, misschien niet helemaal volgens de regels gekochte, maar wel verzegelde sigaren. We hebben nog steeds een discussie of we wel genoeg korting hebben gekregen :)

Ter geruststelling: Het is weliswaar een zooitje ongeregeld, maar veilig voelen we ons wel. De grootste angst zit 'm in het lopen onder balkons of fiets/motortaxi's zonder remmen.

Feliz Navidad!!!