In de bus van Santa Clara naar Camaguey

28-12 in de bus van Santa Clara naar Camaguey

Na een dikke week onder invloed van rum, sigaren en live-salsa-muziek voelen we ons zo langzamerhand wel thuis.
De ongeschreven regels zijn als volgt:
- stort je in het circuit van de casaowner en alles komt goed. Varierend van taxichauffeurs tot de casa van de volgende stad.
- probeer zo veel mogelijk met lokaal geld te betalen. Dat klinkt logisch maar is het niet.
- nederland heeft gewonnen van cuba met baseball en dat is geen frustratie voor de cubanen, eerder een soort (denkbeeldige) gedeelde passie
- loop overal naar binnen, ook als het daar niet voor gemaakt is en je krijgt heerlijk te eten, een rondleiding door een kerk (met een zwanger Mariabeeld) of belandt weer op een of ander feestje.
- luister heel goed als er een tijd wordt gezegd anders mis je de bus (twee keer gebeurd... maar ze praten ook zo snel :) )
- kom twee keer bij hetzelfde cafe en je bent de beste amigo van de ober, die niks beters te doen heeft dan jou het wel en wee van Cuba uit te leggen (hetgeen meer verduidelijkt dan drie (door de staat) georganiseerde tours bij elkaar)
- zolang je geen 'pizza' bestelt is het eten uitstekend.
- onderhoud aan je huis is echt zonde van je geld (gewoon overheen verven zonder voorzorgsmaatregelen volstaat prima) onderhoud van je lada, cadillac, fiets, paard of brommer is van levensbelang (want met taxibordje is het een taxi)
- Cubanen rijden als malloten maar bij een spoorwegovergang (uiteraard zonder enige aanduiding) staan ze stil.
- behalve met kerstmis is het verder een eenvoudig bereisbaar land. Met een flinke dosis geduld, dat wel :) De snelle bus van 12 uur kwam niet (en ik had de tijd wel goed verstaan!) en nu zitten we in een andere 'snelle' bus die in ieder dorp stopt, wat wel mooie plaatjes oplevert.
- als je afval hebt, steek je het gewoon in de fik
- rauw vlees verkoop je op straat. Daar heb je helemaal geen koelkast voor nodig. (Enig onderzoek wijst uit dat een koelkast 600 CUC kost. Een gegoede Cubaan die niet in de zwarte handel zit, toeristen oplicht of een principaal is verdient 25 CUC per maand. En ook 300 cubaanse pesos, die volstaan voor de eerste levensbehoeften en dat is dus niet een koelkast in een land waar het gemiddeld 25gr is.)
- overigens hebben wij intussen de indruk dat de zwarte economie groter is dan de officiele.
- mocht je overigens van de honger omkomen kun je op straat altijd nog een verfrissend glaasje versgeperst, bomvol met calorieen zittend, suikerrietsap kopen. (Daar stonden we dan tussen de cubanen tegen heug en meug dit drankje op te drinken :) )
- als je de tv zo hard mogelijk aanzet ben je cool. Als je sigaren rookt, ben je eigenlijk maar een platte boer.
- dankzij alle bandjes hebben we zelfs al een favoriet salsanummer. Het gaat over onze Che, wiens mausoleum we ook bezocht hebben.
- niemand durft te zeggen wat er gebeurt 'na Raul'. Verandering is al gaande, hoewel meer in de stad dan op het platteland. Daar zie je schattige, handmatig het land bewerkende, en vredelievende boertjes. De steden worden bevolkt door cubanen van de oude stempel, maar ook van de hippe, zonnebril dragende jongedametjes en coole, gespierde gastjes met gouden armbanden en armanishirts (en niet te vergeten: in model geepileerde wenkbrauwen)

Wij zijn na de nodige ontspanning en Che-en-zijn-heldendaden-overdosis in Santa Clara en omgeving onderweg naar Camaguey, de derde stad van Cuba, beroemd om zijn architectuur en zijn zaterdagavondfeestjes :))))