Verschrikkelijke mijnen versus Buenos Aires

Ola!

Zoals eerder aangegeven zijn we maandag naar Potosí geweest. Dit is dus de hoogste stad ter wereld en Unesco-beschermd: Omdat ik nogal weg ben van schattige oude stadjes wilde ik er per se heen.

Met de beste wil van de wereld hebben we niet kunnen ontdekken waarom het Unesco-beschermd is. Of het moet vanwege het hypermoderne busstation (dat schril afsteekt tegen de stad, zijn bewoners en de bussen zelf) zijn.

Maar in Potosí hebben ze wel zilvermijnen en volgens onze bijbel (Lonely Planet) was dat een must-see, maar wel een risicovolle en gevaarlijke onderneming. Wij dus naar de mijnen, nadat we getekend hadden dat we ons bewust waren van de risico´s. Op het formulier stond ook dat de meeste mijnwerkers omkomen door instortingen en daarna pas door longproblemen (enorm veel stof in die mijnen). Na het starten met werken in de mijnen is de gemiddelde levensduur van een mijnwerker slechts tien jaar.

Dus even slikken, formulier getekend en met mijnwerker naar de mijnen. De mijnwerkers zijn niet ingesteld op toeristen en het is dan ook vriendelijk om cadeautjes te kopen. Dus hebben we (uiteraard) cocaleaves, frisdrank, geen sigaretten (ivm longproblemen) en wél dynamietstaven gekocht. Die gebruiken ze om stukken op te blazen en daar dan mineralen uit te zoeken. Dit gebeurt geheel willekeurig (lijkt het), vandaar het instortingsgevaar. Vervolgens weer in bus met zakken vol dynamiet (!!!) naar mijnen.

WAT EEN VERSCHRIKKING!!! Afschuwelijk hoe de mijnwerkers leven. In donkere, benauwde (we hadden allebei last van longen na tien minuten), enge (Jesse zat zo´n beetje de hele tijd op zijn knieën) en vol met dikke elektriciteitsdraden (uiteraard midden in de weg en niet aan de kant) zoeken naar mineralen. Vroeger zat er 85% mineraal, nu nog maar 15%. De stad is hierdoor enorm verarmd en vervallen. Met de mijnwerkers voorop.

We waren blij dat we er uit mochten; Levend en met alleen neiging tot claustrofobie (terecht in dit geval) en longen vol met stof. Zijn beiden zwaar onder de indruk en ´blij´ dat we dit gedaan hebben.

Met hobbeldebobbeltaxi over hobbeldebobbelwegen naar hypermodern busstation. Hobbeldebobbel in bus (veel te laat, dubbelgeboekt maar gelukkig waren wij eerst... en met losse motorkap en scheuren in ruit) terug naar Sucre, vanwaar we de volgende dag terug naar La Paz zijn gevlogen.

Even aan drukke en chaotische La Paz gewend en gisteren naar Buenos Aires gevlogen. De douane was weer een avontuur op zich. Nadat we eindelijk onze stempels en papieren hadden (gék word je soms van de bureaucratie en inefficiëntie), naar narcoticabrigade. Onze tassen werden ondersteboven en binnenstebuiten gekeerd, onderzocht op dubbele bodems en er werd aan geroken (alleen bij Hedy :)). Maar gelukkig zijn we geen drugssmokkelaars en mochten we eindelijk het vliegtuig in.
Nadat we in Argentinië ook nog een uur op douane hebben gewacht, werden we dan verwelkomd door Buenos Aires.

Wat een enorm verschil!!! Luxe, metropool, geen kuilen (Jesse heeft niet 1 keer zijn hoofd gestoten in de taxi), geen bergen, wel hip, brede avenues, weinig bedelaars en straatverkopers en niet onbelangrijk stralend weer. (Ter info, zit in strandjurkje in internetcafé, het is strakblauw en 30 graden.) Ik snap zelfs de stoplichten (die nog werken ook!). (Jesse beweert trouwens dat dat niet zo is, omdat hij me al drie keer van de weg geplukt heeft. Maar in vergelijking met Bolivia, waar hij me 100 keer van de weg geplukt heeft, is het best een vooruitgang).

Heerlijk om even bij te komen. We gaan zo kijken of we kaartjes voor voetbalwedstrijd en tangoshow kunnen regelen.

Wij gaan drieëneenhalve week genieten van Argentinië! Wat een prachtland, ik ben al verliefd!

Adíos y chao!

Hedy