Gaucho´s en champagne

Ola Amigo´s,
Weer gesneeuwd bij jullie hoorde ik. Wij houden het weer goed bij, dat is op deze manier wel leuk. Verder hebben we gelezen dat het nog steeds dramatisch is in Cusco. Onvoorstelbaar, het is onder de reizigers het onderwerp van de dag.
In Mendoza zijn we in de bloedhitte wezen paardrijden. Nou, jullie kunnen ons allebei nu uitlachen. Wij waren echt de worst rijders ooit. al het talent hiervoor is kennelijk naar mijn zusje gegaan. Ik hoopte dat ik ook wat genen had geërfd en ben dus optimistisch op het paard gestapt. (Overigens pas nadat we de ranch hadden gevonden, de taxichauffeur was de weg kwijt...) Jesse was toen al wat minder positief gestemd. Hij had, gezien zijn lengte om een groot paard gevraagd. Groot betekende in dit geval ook vurig, haha. Zijn paard ging er steeds in galop vandoor, best hard voor een beginneling. Midden in de natuur op smalle en steile paadjes hebben we onze rijkunsten getoond. Was helemaal top, dat vonden we vooral achteraf. Toen hebben we heerlijk gebarbecued op de ranch van de gaucho. Volgens Jesse was dit mijn kans om een echte cowboy te versieren, maar dat zag ik niet zo zitten; Het uitzicht was mooier om naar te kijken (of zij zagen het niet zitten, dat kan natuurlijk ook). Dus hebben ik de fles wijn maar verslonden. Een zware taak gezien onze barbecue en zwembadparty de dag ervoor, waar we door een Chileen voor waren uitgenodigd.
Vooral ik heb me helemaal suf gelachen om Jesse op een paard. Ik heb hem nog nooit zo benauwd zien kijken als toen hij zag welke berg hij op moest klimmen. We zagen er ook zo charmant uit, zittend als een zoutzak op de paarden en Jesse vooral met zijn sombrero. Ondertussen ontsnapten de paarden nog even en hebben we de gaucho´s aan het werk gezien (vooral veel schelden).
Resultaat van dit avontuur in de woestijnachtige omgeving is voor Hedy een blauwe bips en spierpijn, en voor Jesse overal schrammen omdat hij zo snugger was om een korte broek aan te trekken en we langs allerlei prikkende planten gingen (op die smalle paadjes dus).
Intussen hebben we gisteravond de nachtbus naar Bariloche gepakt. Daar zitten we nu. Het is hier vergeleken met Mendoza steenkoud, een graadje of 20-25. Dat is even wennen!!!
Binnen tien minuten kwam ik Ankie tegen (zij mij eigenlijk, ik had niets gezien). We wisten wel dat we allebei in Argentinië zaten, maar we zitten gewoon bij elkaar in het hostel. Dit hostel barst sowieso van de Nederlanders. Dat is wel gek, want we zijn pas twee Nederlanders hiervoor tegen gekomen. Het is (voor een paar dagen dan) ook wel weer leuk.
Vanavond maar weer eens zelf koken, weer eens iets anders dan barbecue.
Maandag hebben we een auto gehuurd en rijden we naar het restaurant van de broer van Maxima. Dat is in ieder geval het plan.
Jullie horen weer van ons!
Groetjes Hedy en Jesse (die staat te mee te lezen)
ps Lenny en Maike; Bedankt voor de sneeuwpop. Ik zal er aan denken als ik even moet afkoelen.
pps In Mendoza waren we de nationale vraagbaak als we op strat liepen. Allemaal Argentijnen die ons de weg vroegen. Mmmm....Zien wij er uit alsof we dit weten??? Nee hoor, maar wij waren de enigen die zo stom waren om tijdens de siësta op straat te lopen.