Incatrail!

JAAAAAAAAAAAAAA!!!!!!!!!!

We hebben het gehaald.

Misschien wel het hoogtepunt van onze trip: Het was enorm zwaar, heftig, schitterend, indrukwekkend, primitief en gewoon fantastisch en met een geweldig eindpunt: Machu Pichu, het nooit ontdekte Incastadje in de bergen.

Ik kan er uren over vertellen, maar ik zal jullie niet lastig vallen met alle details.

We startten op de eerste dag om 4 uur ´s nachts met vier Amerikanen, waarvan er twee al diezelfde ochtend afhaakten. Met zijn vieren hebben we de Incatrail uitgelopen. Ik wil niet opscheppen, maar ik doe het toch: Jesse en ik waren supersnel en hadden geen last van de hoogte. (!!!)

Het is niet zo moeilijk om doorzettingsvermogen te hebben als je in zo´n schitterende omgeving loopt, weg van de bewoonde wereld met alleen Indianen, ezels, lama´s, wilde paarden, alpaca´s, watervallen en verrassend groene bergen om je heen. Geen mobiel bereik, geen andere toeristen (We waren zo snel dat Jesse en ik steeds ver vooruit liepen (uren) en dus bijna niemand tegenkwamen).

Zo´n rugzak wordt enorm zwaar als je 9 kilometer op incatrappen in een tropische regenbui moet lopen, maar natuurlijk hebben wij hem zelf gedragen. De chocoladerepen hielpen voor de energie en natuurlijk mocht de cocathee weer niet ontbreken.

Onze porters droegen onze tenten en hebben ons Peruviaanse eten gekookt. Het sanitair was vreselijk primitief (ik heb intussen de liefde verklaard aan een douche, helemaal als hij warm is, en aan zittoiletten, vooral als er ook wcpapier is). Dat was misschien nog wel het zwaarste. Pas na drie zware klimdagen konden we eindelijk onder een ieniemienie warm douchestraaltje staan. Ik heb drie keer mijn haar gewassen...heerlijk. (Het voordeel van zo snel zijn, is dat ik steeds als eerste vrouw aankwam en de toiletten dus wel primitief, maar in ieder geval redelijk schoon waren).

Het was echt continu stairway to heaven met Machu Pichu in gedachten.
Enorm veel respect voor de porters die (geoefend natuurlijk) met 25 kilo op hun rug naar beneden rennen (dat is zo technisch, dat kunnen we niet, maar naar boven konden we ze een klein beetje, een heel klein beetje, bijhouden.) De mannen zijn boeren uit de omgeving en enorm sterk. Jesse heeft zijn (vieze) t-shirts aan ze gegeven. Hij voelde zich nogal gegeneerd, maar ze waren er blij mee. De opblaasbare reiskussentjes zijn nu ook in hun handen (sorry papa). Resultaat: Enorme smiles op hun gezichten.

Leuk om te zien hoe snel je aan de primitiviteit, aan de hoogte en aan het eten went. 4 dagen en 3 nachten afzien (ja inderdaad, ´s nachts ook afzien. Zo´n matje van een halve centimeter dik helpt niet echt mee aan een goede nachtrust.)

Een fantastische ervaring!

Eenmaal terug een uur onder de douche gestaan en heerlijk schone en droge kleding aangetrokken en vanmorgen tot acht uur uitgeslapen (weer eens wat anders dan om half zes opstaan).

Morgen gaan we naar Puno (Titicacameer).

Succes met het verschrikkelijke weer bij jullie. Wij gaan van het zonnetje genieten!

Groetjes Hedy