Titicacameer en de grens over

Hallo allemaal,

Spannende tijden in Nederland, hoor ik. Nauwelijks een kabinetscrisis overleefd, nog steeds winter (haha, leedvermaak...), en een afschuwelijke aardbeving in Haïti. Vreemd om dat allemaal op afstand mee te krijgen.

Wij beleven hier ons eigen avontuur. Een aantal dagen geleden (sorry, ben al ingeburgerd; Heb geen benul van tijd meer) naar Puno, een stadje aan het Titicacameer, gereden. We gingen met een excursiebus die vol met senioren zat. Als echte toeristen deden we enkele dorpjes aan en maakten we een foto, waarna we weer verder konden. Echt heel vreselijk en Amerikaans. Hoe konden wij dat weten?

Uiteindelijk kwamen we via Juliaca (de economische hoofdstad van Zuid-Peru, wat je ook direct als zodanig herkende (niet dus) door alle modderwegen en kuilen, de ontbrekende neonreclames (geen een, niet eens van Coca Cola) en de internationale insteek (ahum); Alleen de hoofdstraat was met betonnen platen bedekt) in regenachtig Puno.

Ook Puno zag er armoedig en saai uit, maar ligt wel schitterend aan het Titicacameer. Omdat we al gehoord hadden dat Puno niet zo bijzonder was, hebben we meteen een boottocht op het Titicacameer geboekt. En jawel, de volgende ochtend was het droog en zonnig (we zullen het wel verdiend hebben) en gingen we heerlijk op een bootje zitten met een heel wat gezelliger en vooral jonger gezelschap dan de dag er voor.

Gevaren naar rieten eilanden met leuk bootje in de zon (toen we op het dak mochten. Dat mag namelijk niet, maar de gids riep om als we voorbij de guards waren en dan mochten we naar boven. We moesten wel weer naar beneden sprinten als er weer andere guards kwamen. Zo gaat dat in Peru, wat niet weet, wat niet deert.) De Indianen op de drijvende rieten eilanden leven van riet (en helaas tegenwoordig ook van toerisme) en hebben helemaal hun eigen cultuur. Geweldig om te zien. Het eiland is van riet, de boten zijn van riet, de hutjes zijn van riet en meer hebben ze eigenlijk niet.

Het Titicacameer heeft een opvallend mooie blauwe kleur en is enorm groot en ter info het hoogst bevaarbare meer ter wereld (de ouderen onder jullie, pardon ik bedoel de generatie boven ons, hebben dit geleerd bij aardrijkskunde).

Heerlijk dagje gevaren en daarna nog even van Puno in de avond genoten.

Gisteren met bus van Puno (Peru) naar La Paz (Bolivia) (de generatie boven ons heeft bij aardrijkskunde geleerd: Het dak van Zuid-Amerika (4000 meter)) gegaan. Dat klinkt simpel, maar dat was het niet hoor. Nee, we moesten de grens namelijk over. En dat betekende drie stempels halen bij evenzoveel kantoren in ellenlange rijen en uiteraard steeds maar 1 loket open. Uiteindelijk had iedereen in onze bus zijn stempels en konden we doorrijden (opvallend zonder het checken van bagage. Ik dacht altijd dat Bolivia-Peru een enorme drugssmokkel had.)

Helaas moesten we toen overstappen in een Boliviaanse bus. Daar ging onze luxe touringcar en zat ik ineens zowat op schoot bij een paar Zuid-Amerikanen (die daar waarschijnlijk minder problemen mee hadden dan ik. Maar gelukkig was daar Jesse: Toen ze vroegen of dat mijn husband was, heb ik het maar zo gelaten. Haha.)

Toen ineens moest bus met de pont (lees: houten vlot). Iedereen uitstappen, bus met pont en wij met piepklein bootje (arme Jesse) naar overkant. Dit ging overigens pas nadat we met een heleboel gedoe het ticket van zo´n tien cent hadden kunnen kopen: Boliviaans geld hadden we nog niet, Peruviaans geld accepteerden ze niet. De dollarbiljetten die we hebben gehaald op Schiphol mochten ook niet baten, maar gelukkig had Jesse nog 1 dollar in zijn portemonnee die we konden ruilen bij een paar Amerikanen. Lol hadden we wel.

Na de, ook op de ´snelwegen´, nodige kuilen, modderwegen, files, enorme chaos (ontstaan door de genoemde kuilen, modderwegen en files) kwamen we uiteindelijk in het kleurrijke en steile (peentjes zweten in de bus...zou hij omhoog komen?) La Paz. Daar hebben we het eerste het beste hotel gepakt. Lekker luxe met warme douche (!), internet (joehoe), een monstertje met cremespoeling (wat werd ik dáár blij van!) en midden in centrum.

Vandaag een beetje door La Paz gestruind. Had ik gezegd dat Peru chaotisch was? Nou, La Paz spant de kroon. Overal busjes zonder halte (er wordt gewoon geroepen en getoeterd natuurlijk), stoplichten die wel of niet werken (gokken), bedelaars die in de weg zitten, Bolivianen die niet aan de kant gaan, overal kraampjes met allerlei spul zoals 1 sigaret, 1 papieren zakdoekje, allerlei nep-merkartikelen en een ´terrasje´ (1 bankje met nep-Coca Cola, maar wij waren allang blij) en tegelijk omringd worden door 10 stinkende schoenpoetsers met bivakmutsen op (?).

Wel weer vriendelijke, totaal niet op toerisme ingestelde mensen. Iedereen helpt je, dat is leuk en opvallend. Ik voel mezelf trouwens zo´n beetje oplichten met mijn blonde haar. Omdat hier nauwelijks toeristen zijn, is werkelijk iedereen donker.

Vanavond gaan we proberen een fatsoenlijk restaurant te zoeken (tot nu toe hebben we alleen fastfood en straatkraampjes (die durven we toch niet aan) gezien.
En morgen vliegen we door naar Sucre, wat een geweldige stad schijnt te zijn.

Het is weer een heel verhaal geworden...

Nog een paar kleine opvallendheden:
- Zowel Peruvianen als Bolivianen doen niet aan territoriumafbakening of eigen cirkel-theoriën. Welnee, als er plek is, kun je er altijd tussen. En dan zit er weer een oud mannetje of kind tegen je aan.
- Zuid-Amerikaans spaans is anders dan gewoon spaans. Sommige woorden worden gewoon verwisseld en de uitspraak is totaal anders.
- Bushaltes hebben ze niet, wel vrouwtjes die uit de bus schreeuwen hoe duur het is om waar naar toe te gaan.
- Het eten is opvallend lekker. Ik ga me te buiten aan avocado (en denk steeds een beetje aan jou, Nelleke).
- De spierpijn van de Incatrail is nu wel over.

Adíos en heel veel groetjes van Hedy